Devil Hunters PBF

Gdy wrocilismy do obozu Elric i Wampirzyca wygladali jakby ich piorun strzelil gdy zobaczyli malego wilka w moich rekach.
-Cos sie nie podoba?
po tych slowach poczulem jak maly sie rusza gdy sie na niego spojrzalem probowal chwycic krolika.
-Eeee....
Po chwili dalem wilczkowi upolowanego krolika ktorego zaczal kasac.*Hmmmm myslalem ze mlode ssaki pija mleko to czemu on...!*pomyslalem i sie uderzylem w czolo.*No tak on pije mleko ale rosna mu zeby wiec gryzie  co popadnie*pomyslalem po czym poszedlem do wozu i usiadlem na przednim siedzeniu po chwili maly poszedl spac.*Hmmm moze wymyslic jakies imie mu?*pomyslalem i zaczal myslec nad imieniem.

Słowa wiedźmina odbiły się echem w moich uszach i długo jeszcze dudniły. W milczeniu, kątem oka spojrzałam na wiedźmina morderczym wzrokiem. Po chwili wyciągnęłam katanę z pochwy i przejechałam nią przed oczami wiedźmaka, wcześniej jednak zadając mu kopniaka między nogi.
-Sam go sobie wykarm...
Spojrzałam na szczeniaka i na jego nowego pupila (xD) Był całkiem słodki i o dziwo nie pałałam jakąś morderczą chęcią.
-Taki mały a już króliki je...

Mimo mojego uniku zostałem zraniony przez pewną osobę płci przeciwnej. Nie ukrywam iż zabolało mnie to trochę. Ani tego, całkowicie sobie na to zasłużyłem.- Ależ słodka Amy, proszę nie złość się. Mówiłem ci już kiedyś złość piękności szkodzi.- Zrobiłem szybki krok w jej kierunku i staram się musnąć ustami jej usta. Po czym robię kolejny krok aby znaleźć się w lepszej pozycji do obrony. I kończę.- A tak pięknego oblicza jak twoje nic nie powinno sprawiać aby stało się brzydkie nawet jeśli miałaby być to chwila. A co do ciebie nowy uważaj z czego się śmiejesz abyś czasem nie skończył gorzej niż ja. Bo jestem pamiętliwy i to kurewsko.- Powiedziałem patrząc na Ryana.- Tch. Muszę sobie kupić jakiś płaszcz i może kapelusz. Jak sądzisz Amy?- Powiedziałem spoglądając się w stronę osoby do której pytanie było skierowane.

Gdy zmierzałem w kierunku lasu zauważyłem jak Elric zaczął adorować Amy. Wyglądało to jak okres rozpłodu kur. *Jurny kogut starający się przeprosić Amy za bezmyślny tekst skierowany  w jej stronę*. Pomyślałem. Gdyby się bliżej przyjżeć dostrzec można było jak Elric próbuje musnąć usta Amy własnymi bełkocząc coś pod nosem. Nie słyszałem co dokładnie mówi wiedźmin, gdyż znajdowałem się ze 4 metry od wampirzycy i członka bractwa siwo-włosych.
~Chyba zaraz znowu oberwie... Zaczyna się robić ciekawie~ Powiedziała zaklęta katana. Gdy oddaliłem się jescze kawałek od adoratora i jego obiektu westchnień usłyszałem...
-A co do ciebie nowy uważaj z czego się śmiejesz abyś czasem nie skończył gorzej niż ja.- Obracając się wiedźmin dokończył.- Bo jestem pamiętliwy i to kurewsko.
-Hmph.. śmieję się z tego co mnie bawi. Więc jeśli możesz odpierdol się ode mnie "młody".. Gdy skończyłem mówić ponownie ruszyłem w stronę lasku.
Nie minęła chwila a ja znalazłem się w lesie gęsto pokrytym drzewami. Poszukiwania materiału do rozpalenia ogniska  wydłużały się. Nagle usłyszałem dźwięk ułamującej się gałęzi. Gdy skierowałem wzrok w kierunku dochodzącego odgłosu nic nie zauważyłem.
-To tylko moja wyobraźnia.- Powiedziałem do siebie. Jednak po chwili znów usłyszałam ten sam dźwięk.
-Co do kur..- Gdy podniosłem głowę do góry ujrzałem jedynie sylwetkę mężczyzny.



Twarz zakrywała spora część czarnego materiału. 
-Witaj Ryan.- Powiedział nieznajomy.
-Witaj...czy my się znamy?- Odparłem.
-My nie ale pewna osoba zna Ciebie doskonale.- *Mikhaił?! Czy to jeden z najemników tego sukinsyna?* Pomyślałem.
-Mikhaił Petrović chciałby z tobą porozmawiać o Twoim nagannym zachowaniu.- Moje obawy się spełniły.
*A jednak mnie znalazł.* Zostałem wyśledzony przez pracownika Mikhaiła w dość szybkim czasie. Nagle moje myśli wypełniły się setkami pytań na które nie mogłem odpowiedzieć.
-Dość gadania czas zabrać Ciebie zpowrotem do twojego szefa czy Ci się to podoba czy nie.- Rzekł najemnik ruszając na mnie w zaskakująco szybkim tempie. W mgnieniu oka znalazł się blisko mnie uderzając mnie pięścią w brzuch.
Uderzenie było na tyle mocne, że odrzuciło mnie na sporą odległość od nieznajomego.
-Może byś się tak przedstawił?- Powiedziałem podnosząc się.
Gdy wstałem znowu ujrzałem przeciwnika pędzącego na mnie dzierżąc w jednej dłoni katanę a w drugiej ostrze kunai. Widząc szarżującego przeciwnika sięgnąłem po katanę. Nasze bronie się skrzyżowały a przeciwnik rzekł próbując przyłożyć mi któreś z ostrzy do gardła.
-Soma Cruz.
-Heh... Szybko reagujesz na zadawane pytanie.- Odparłem coraz mocniej naciskając na napastnika.
-To tylko część moich możliwości.- Wypowiadając te słowa poczułem jakby jakaś aura zaczęła unosić się na polu walki. Coraz ciężej było mi oddychać. Nagle Soma przemówił.
-Pewnie ciężko Ci się oddycha. Niestety to nie wina aury tylko tego że jesteś ranny.- *Jak to?! Przecież to niemożliwe!!*
~Ryan on ma racje. Spójrz na swoje prawe udo..~ Książę miał rację. Przez udo przechodziło pionowe płytkie cięcie.
-Nie mam czasu wyjaśnić ci kiedy wykonałem atak. Mogę zdradzić Tobie, że ostrze, którym wykonałem cięcie jest unikatowe. Wykonane na specjalne zamówienie... Czas nas nagli Ryan... chodźmy.
-Nie !!- Krzyknąłem po czym wykonałem kopniaka w brzuch Somy. Efekt był dobrze znany. Gdy się rozdzieliliśmy ruszyłem ponownie na przeciwnika. Wyprowadzając cięcie aby zranić jak najdotkliwiej przeciwnika. Jednak przeciwnik zaczął coś mówić gdy zmierzalem w jego kierunku.
-Halbo Zen..- To były słowa które nic mi nie mówiły. Po chwili przekonałem się jaką potęgę kryją w sobie te słowa. Atakując odbiłem się od niewidzialnej bariery. Niespodziewanie Soma wykorzystał wyprowadzając kolejne cięcie tym razem widoczne dla mojego oka. Natychmiastowo poczułem ból ciągnący się od mojego prawego nadgarstka aż do końca brzucha...
Byłem bezsilny. Czułem jakby pętla zaciskała się na moim gardle a ja nie mogę się z niej wyswobodzić.
~Ryan!!! Słyszysz mnie?! Musisz wygrać tę walkę..albo conajmniej przeżyć!! Inaczej nie dopniesz swego zabijając Mikhaiła.~ Wypowiedź księcia zmotywowała mnie do walki o swoje życie. Ostatkami sił podniosłem katanę w górę trzymając ją oburącz.
-Jesteś uparty... Nie mam innego wyboru..- Rzekł Soma Cruz uginając lekko kolana. Poczułem jak aura zaczyna mnie przygniatać. Zmęczenie powodowało że widziałem niewyraźnie przeciwnika, który schował kunaia za pas po czym pochylił się ku ziemi opierając się na jednej dłoni o podłoże. Wyglądem przypominało to ustawianie się sprintera na bloczku startowym. Nagle Soma ruszył na mnie z niesamowitą prędkością.
Zamiast atakować próbowałem się bronić. Cios który wyprowadził Soma ciągnął się wzdłuż poziomej linii. Blokując cios wykorzystałem lukę pomiędzy kataną a pochwą aby zamknąć w niej ostrze Somy..
Taktyka wypaliła. Przeciwnik był w potrzasku.. Wykorzystując sytuację. Wykonałem kolejny atak nogą po czym natychmiastowo wyprowadziłem dwa cięcia po klatce najemnika.
-Arghh...!!!- Wrzask przeciwnika doskonale pasował do momentu w którym strumień krwi wystrzelił jak woda z fontanny... Wszystko doskonale układało się w jednolitą całość tworząc symfonię bólu.
-Niespodziewanie przeciągnąłeś szalę zwycięstwa na s-s-swoją stronę Ryan... Spotkamy się jeszcze...- Cały spektakl batalistyczny zakończył się cichym odejściem Somy z pola walki..
~Ryan.. Doskonale się spisałeś. Wracajmy...~ Powiedział po wszystkim miecz. Gdy dotarłem do obozu pierwsza zauważyła mnie Amy która natychmiast zawołała Elrica i Dantego. Ostatkiem sił powiedziałem...
-Sami sobie przynieście te drewno...- Po czym upadłem z impetem na ziemie . Nie mineły dwie sekundy a już byłem nieprzytomny...

Ostatnio edytowany przez headhunter (2009-09-22 23:04:00)

Tak więc Ryan leży sobie w wozie.... Ale po 15 minutach wstaje z bólem główki ^^

Po Paru minutach wszyscy zasnęli...

Mniej więcej nad ranem usłyszeliście kogoś. Najwidoczniej należał do jakiejś kobiety. Arkon jako jedyny wiedział do kogo on należy i instynktownie wyszedł na spotkanie nieznajomej.
Dante, jako że był dosyć zmęczony nadal spał w ramionach swojego wilczka...

(pierw ark0n potem jak chcecie [poza Beo])

Mój sen nie był silny.Nie nazwałabym go nawet drzemką. Od kiedy stałam się wampirem nie mogłam spać jak każdy człowiek. Rozmyślałam z zamkniętymi oczami o wielu sprawach, po chwili z tego rozmyślania wyrwało mnie szturchnięcie. Otworzyłam oczy i zobaczyłam plecy wiedźmaka. Zerknęłam przez okno i dostrzegłam sylwetkę jakiejś Azjatki. Wyglądała dziwnie, była uzbrojona. Widząc jak Elric ją całuje, zamknęłam oczy ponownie *Jego dziewczyna? Nie...wiedźmini nie mogą się z nikim wiązać...* czuwając, czekałam na dalszy bieg wydarzeń.

Cicho nucąc zbliżyłam się do samochodu.
-A widzisz, mówiłam, że się spotkamy.
Uśmiechnęłam się promiennie, przestając nucić. Obrzuciłam chłopaka krytycznym spojrzeniem lustrując go od stóp do głów.
-Nic się nie zmieniłeś.

- Możliwe, ale jestem zdziwiony fakt iż teraz posługuję się imieniem mistrza pewnie cię tu doprowadził. I co pragniesz oddać mi płaszcz czy może dokończyć to czego nie zaczęliśmy?- Zapytałem się i delikatnie językiem przejechałem wargi.

Siedząc w aucie usłyszałem cichy śmiech. Obracając się zuważyłem Amelie podglądająca zaistniałą sytuację. Niewiedzialem ile potrwa rozmowa Elrica z nieznajomą. Postanowiłem że udam się na spacer aby rozprostować kości.
Mijając Azjatkę uśmiechnełem się po czym ruszyłem w stronę lasku w którym niedawo walczyłem...

Leon najwyraźniej się obudził w trakcie waszej rozmowy.
Zmęczony wilczek opróżnił się na nodze nie świadomego wiedźmina.
Dopiero teraz zauważyliście że jego sierść jest jasno czerwona. Byliście trochę zaskoczeni.

W okolicy cisza i spokój.
Możecie podjąć teraz decyzję - zostać w tym miejscu czy dalej przeszukiwać to miasto.
P.S.
Dante nadal śpi jak zabity (ale żyje).