Devil Hunters PBF

Claymore (szk. gael. claidheamh mòr - wielki miecz) - nazwa odnosząca się do dwóch typów szkockich mieczy - dwuręcznego i pałasza z koszem.

Dwuręczny miecz claymore to tradycyjna broń piechoty szkockich górali w okresie od wieku XV do XVII. To ten miecz został spopularyzowany przez kulturę masową jako niemalże atrybut, a przynajmniej podstawowa broń szkockiego górala, do tego też miecza zazwyczaj odnoszą się autorzy książek i opowiadań fantasy, gdzie często się pojawia. Obecnie oryginalne miecze claymore są spotykane bardzo rzadko. Ostatnią bitwą, podczas której prawdopodobnie zostały wykorzystane dwuręczne claymore'y, była bitwa o Killiecrankie w 1689 r. podczas powstania jakobitów.

Charakteryzuje się długą głownią prostą o przekroju trójkątnym lub soczewkowatym jednostajnie zwężającym się ku szczytowi. Jelec o ramionach skośnych, pochylających się ku głowni i wymodelowanych trójbocznie, zakończonych ażurowymi rozetkami oraz wąsami ujmującymi część zastawy. Uchwyt rękojeści kolisty z głowicą o rysunku koła. Miecze te zdobiono rzadko, służyły wyłącznie do walki.
Typowy claymore mierzył ok. 140 cm, przy czym ok. 33 cm stanowiło rękojeść, a 107 cm - ostrze. Waga była zbliżona do 2,5 kilograma.

Żelazny - 25.000 $ (2,5 kg)
Srebrny - 40.000 $ (2,4 kg)