Devil Hunters PBF

Najpierw wyruszyłam do Zurychu. Z dojazdem nie miałam problemów, miałam trochę grosza by część trasy pokonać pociągiem. Wysiadłam w stolicy. Byłam zmęczona podróżą, gdyż w pociągu nie mogłam zmrużyć oka. Na nudę nie musiałam długo narzekać. Przy wyjściu z stacji było jakieś zbiorowisko ludzi, babska ciekawość poprowadziła mnie również w tłum gapiów. Jakaś kobieta trzymała zakrwawionego chłopca, na oko około 15 lat (chłopak). Zapłakana błagała o pomoc przechodniów, ale nikt nie chciał do niej podejść. Przedarłam się by zobaczyć bliżej. Chłopak miał ślady krwi na lewym obojczyku, był blady i ledwie przytomny. Rana była niepokojąca. Przedarłam się do kobiety i zapytałam, co się stało.
-Mój syn! Mój syn…on…jakaś kobieta…ugryzła go i uciekła…- kobieta dostawała spazmów od płaczu.
*Ugryzła i uciekła…Czyżby wampir…Ale na ulicy? W środku dnia?* - Mogę zobaczyć? – Obejrzałam ślad po ugryzieniu. Mistrzowskie ukąszenie. Czysty ślad po zębach. Wyraźnie widoczne głębsze wgłębienia po wampirzych kłach. Nie raz widziałam takie w swoim życiu, ale to była piękna czysta robota. Widać, że wampirzyca, która go ukąsiła miała niewątpliwie wysokie poczucie estetyki. Zresztą, wybrała ładnego chłopca. Szkoda, że nie ma już przed nim przyszłości. – Wampir. Obawiam się, że nic nie można zdziałać. – Wstałam. Miałam ochotę dobić chłopca, by się nie męczył, w końcu takie ukąszenia są bolesne, ale nie mogłam tego zrobić w tym tłumie. Po prostu nie wypadało. – Dokąd udała się ta kobieta?
-Pomóż mojemu synowi! On umiera!
-Przykro mi, nic nie mogę zdziałać. Mogę jedynie zabić tego wampira. Dlatego chcę wiedzieć, dokąd się udała.
Kobieta była jednak zbyt przejęta umierającym synem. Z jednej strony, zareagowała jak każda matka, z drugiej, irytował mnie egoizm tej sytuacji. Im więcej wiem o wampirze tym mniej takich przypadków będzie. Zwróciłam się do gapiów.
-Ktoś widział tego wampira? – zapytałam.
Jakiś tubylec jąkając się odpowiedział mi – T-tam…!- po czym wskazał palcem w stronę pobliskiego kościoła. *Wampir? W kościele?*
-Dziękuję. – Udałam się w stronę kościoła. W środku nikogo nie było. Nie dziwiło mnie to specjalnie, wampir w kościele to patologia. Wyszłam na plac, obok kościoła była stara dzwonnica. Wywarzyłam zamknięte na kłódkę drzwi do środka i zabrałam się za wzrokową penetrację wnętrza. Nic nie widziałam, ale w środku roznosił się echem chichot. Jakże irytujący, swoją drogą. Odwróciłam głowę ku górze. Nic nie zobaczyłam, oprócz latającego nietoperza. *Rozumiem…*
-Wyłaź! I tak już tu jestem, więc przynajmniej pokaż mi się na oczy…
Po chwili nietoperz zniknął z moich oczu, a w mgnieniu oka za moimi plecami pokazała się rudowłosa wampirzyca. Obróciłam się w jej kierunku.
-Szkoda, że nie jesteś chłopcem. W dziewczętach raczej nie gustuję…
-Skłamałabym, gdybym powiedziała, że mi przykro. Nie szkoda ci było tamtego chłopca?
-Oczywiście, że było szkoda. Nic jednak nie poradzę, na to, że muszę się czymś odżywiać. Więc jeśli już, wybieram żywność tylko dobrej jakości. Czy ludzie też nie wybierają do jedzenia, tego, co im smakuje? Albo czy nie odrzuca ich to, co wygląda ohydnie, bądź cuchnie?
-Jestem głodna, więc, nie rozmawiajmy proszę o jedzeniu…- Wyciągnęłam z pochwy miecz.-Możemy już zacząć?
-Ależ proszę, pozwól tylko, że włożę coś wygodniejszego- Wampirzyca zdarła z siebie ubranie, które najwyraźniej krępowało jej ruchy. Stała przede mną naga. Na jej palcach zauważyłam jednak metalowe szpony. Aż dziwne, że nie zauważyłam ich wcześniej. Na stopach również miała coś w stylu szponów przyczepionych do butów. Lewą ręką wyciągnęłam drugą katanę. Po chwili usłyszałam za sobą odgłos stóp na posadzce. Odwróciłam głowę, po czym zobaczyłam dwóch mężczyzn. Wyglądali dziwnie. Ich skóra była żółtawo-marmurkowa. *Trupy? Nekromancja?* Byłam otoczona. Z jednej strony dwa żywe trupy, a z drugiej goła wampirzyca. Trupy miały w rękach jakieś kije. Całkiem długie, wampirzyca miała krótkie pazury. Najpierw, więc pozbyłam się trupów. Nie było to zbyt trudne, bo ich mobilność była nader niska. Potem zabrałam się za wampirzycę. Wampirzyca walcząca wręcz zapewne dostarczałaby wielu bodźców wzrokowych, gdybym była mężczyzną *Jak ja się cieszę, że urodziłam się kobietą…* Falujące pod wpływem podskoków piersi, całkiem zgrabny tyłeczek, ani odsłonięte te najbardziej intymne części kobiecego ciała nie robiły na mnie wrażenia. Po jej stylu walki widać było, że w ten sposób posłała do grobu, albo i nie koniecznie, nie jednego mężczyznę, który mógł dać się uwieść urokom jej ciała. Jednak była miedzy nami różnica. Ona nie była człowiekiem. Jej nie dotyczyły przywary ludzkiego ciała. Po jakimś czasie przewaga zaczęła przechylać się na jej stronę. Brak snu, ani posiłku od kilku godzin owocował brakiem energii. *Muszę z tym szybko skończyć!* Kątem oka dojrzałam leżące przy ścianie trybiki(a raczej wielkie tryby). Zwabiłam wampirzycę na nie. Metalowe buty większe od jej stopy, zaklinowały się miedzy jednym zardzewiałym trybem. Miałam niesamowite szczęście, ponieważ planowałam zrzucić na nią te, które wisiały wyżej, na metalowych prętach. Obeszło się bez tego. Ugodziłam wampirzycę, po czym padła.
Przysiadłam na jednym z trybów, by przez chwilkę odpocząć. Wytarłam katany w kawałek sukienki, w którą była ubrana wampirzyca i schowałam je. Po paru minutach usłyszałam przeraźliwy krzyk. Zobaczyłam jak niedobita wampirzyca rzuca się na mnie. Chciała mnie ugryźć, więc musiałam się z nią trochę poszamotać. Po chwili usłyszałam głośny strzał, krew wampirzycy trysnęła mi na twarz a jej truchło spadło na mnie bezżyciowo.
-Yo!
Odchyliłam głowę by zobaczyć w progu szczerzącego zęby w demonicznym uśmiechu mężczyznę, któremu jeszcze dym z lufy pistoletu się unosił. Odrzuciłam zwłoki i przetarłam twarz. -Dzięki! – Podeszłam bliżej. – Miałabym problem gdyby nie twoja interwencja…
-Ależ nie szkodzi. Polowałem na tę wampirzycę właśnie, ale widzę, że odwaliłaś za mnie większość roboty… Nazywam się David Bone.
- Ada Ventus. Jestem łowcą wampirów. Przybyłam do Zurychu w poszukiwaniu Johna Lewisa.
-Hmmm. Nie słyszałem, co to za jeden?
-Zdrajca. Mam go zabić, za zdradę naszego ugrupowania. Przyłączył się do demonów.
-Zdrajca… Nie wiem, ale jesteś swoja. Wygląda na to, że nie masz więcej zajęć. Chodź. Ja i moi znajomi jedziemy na polowanie do Hiszpanii. Wsiadaj, może i ty coś złapiesz…- Wskazał mi na furgonetkę stojącą przed dzwonnicą.
Po kilku dniach jazdy i kilku postojach, dojechaliśmy do gorącej Sewilli….

Yuna; twoi towarzysze polecili ci hotel Noche Misteriosa. Powiedzieli że łatwo dostać tam pracę bądź zasięgnąć języka.
Crowley; Błąkałeś się po Sevilli i wypytywałeś o "N" aż pewnego razu jeden z przesłuchiwanych powiedział ci że jest hotel prowadzony przez Alfreda N Misteriosa.

Choćby fałszywy, trop prowadzący do hotelu był jedynym, jaki posiadałem. Lokalizację hotelu naprędce przesłuchany w ciemnym zaułku człowiek raczył mi podać zaraz po nazwisku jego właściciela. Przy okazji odpocznę i może dowiem się czegoś z plotek, zapewne krążących po wnętrzu hotelu Noche.

Poszedłem do lokalu Misteriosa.

Weszłam do recepcji i poprosiłam o wolny pokój. Byłam zmęczona podróżą. Niestety po krótkiej konwersacji dowiedziałam się, że nie ma pojedynczych pokoi, a jedyny wolny pokój jest dwuosobowy.
-Nie no, po  takiej długiej podróży, żebym nawet nie mogła samotnie mieć pokoju?! Co z was za hotel? Co za obsługa??  eh...-zażenowana prawiłam wywody bogu ducha winnej recepcjonistce,ale byłam zmęczona. Moje nerwy były mocno nadszarpnięte - Z kim mam dzielić ten pokój? - zapytałam próbując się opanować. przestraszona kobieta wskazała mi mężczyznę. Podeszłam do niego bliżej. - Witam, jestem Ada, wygląda na to, że tę noc spędzimy razem...- lekko uśmiechnęłam się,żeby się mnie nie przestraszył. Wściekła kobieta, jest straszniejsza od wilkołaków.
- Trent. No i raczej nam to nie pasuje. - odpowiedział lakonicznie. Był raczej typem osoby skrytej i zamkniętej w sobie * I dobrze, przynajmniej wygląda na normalnego.*
-Wybacz, że byłeś świadkiem tej sceny, rzadko mi puszczają nerwy, ale przez parę dni jechałam z samymi mężczyznami aż z Zurychu i podróż dała mi się we znaki. - uspokoiłam się. - Idziemy?- wzięłam klucze od pokoju. Kiwnął głową zgadzając się i poszedł za mną.
- Spodziewałem się czegoś więcej
Trudno było sie nie zgodzić.Pokój nie był specjalnie wyszukany. ba! Był wręcz ohydny,ale byłam zbyt zmęczona by narzekać.
Padłam na łóżko z prawej strony. - w porównaniu z pociągiem i tylnym siedzeniem samochodu czuję się tu jak księżniczka...- wstałam i położyłam katany obok ściany. Zasnęłam momentalnie.

Obudziły was krzyki dochodzące z zewnątrz, wrzaski mordowanych osób. Kule latały wszędzie, ktoś dobijał się do waszych drzwi.

*Ko kur*a! nawet spać nie dadzą! * widząc kolegę z glockiem, podniosłam się szybko z łóżka, chwyciłam katany  i podeszłam do drzwi z drugiej strony, czekając na późnego gościa.

-"N"? - powtórzyłam po nim, przygotowana do obrony,zasłoniłam się jedną kataną. Gdy przeciwnik zbliżył się do mnie na wystarczającą odległość przeprowadziłam ukośne cięcie drugą.

Padli, nie zostaliście ranni jesteś w pokoju. Na podłodze leżą dwa ciała. Przed wami korytarz biegnący i  w lewo i w prawo. Długi na jakieś 10 m. Po 5 par drzwi po każdej stronie korytarza. Na lewym końcu są schody.

- W porządku, wezmę prawą - nie wiadomo, skąd jeszcze mogą wypaść ludzie N.
Dziewczyna sprawnie władała mieczem, w połączeniu z bronią palną nie powinno być źle, nawet nie mając pewności, co czeka na dole.
- Albo...czekaj, przeszukam ich.
Pomyślałem, że mogą mieć cokolwiek, co zaprowadzi mnie do nowego przeciwnika. A raczej nas, nie była chyba kimś, kto odpuszcza typom takim, jak Alfred.

Zerknęłam na kartkę, po czym zaklęłam pod nosem, przeklinając zdrajcę. -Więc jednak maczał w tym swoje paluchy...-uważnie obserwowałam swoją stronę.